De mevrouw aan de telefoon wist mij te vertellen dat er niet veel kaarten meer vrij waren voor dit toneelstuk. Het stuk bleek bijna uitverkocht te zijn. Ik kon me dus aan heel veel volk verwachten.
Vol ongeduld en spanning nam ik plaats tussen de rest van de toeschouwers. Eens gezeten zag ik dat de acteurs met name Natali Broods, Sara De Roo en Willem De Wolf al klaar stonden op de planken. “Zijn zij nu thee aan het drinken?” vroeg ik aan één van mijn medestudenten die mee naar de voorstelling kwam kijken. “Ja, ik denk van wel.” antwoordde zij. Doorheen het hele stuk bleven de acteurs thee drinken. Het leek wel alsof zij na elke vijf zinnen een slok namen van de mok met thee. Vervelend vond ik dit, zeer vervelend. Maar dat was niet het enige wat mij stoorde aan deze voorstelling.
De voorstelling dat ik op 20 november in het STUK in het hartje van Leuven ben gaan bekijken, is een coproductie van De Koe samen met het toneelspelersgezelschap STAN. Willem De Wolf, die zelf meespeelde in het verhaal is ook de schrijver van het stuk.
Verwarrend en ingewikkeld zijn de twee woorden die voor mij het best passen bij dit stuk. In de pers werden er zeer lovende uitspraken gedaan over The Marx Sisters maar, voor mij was dit enkel tijdverspilling. Ik geef zeer harde kritiek maar, ik kan dan ook geen enkel positief woord uitspreken over dit stuk. Verwarrend, omdat de acteurs voortdurend veranderden van karakter. Het ene moment waren ze gewoon Natali Broods en Sara De Roo en twee zinnen verder waren zij de twee dochters van Karl Marx. De twee dochters van Karl Marx, Laura en Eleonor (Tussy) daar ging het hele stuk over. Doorheen de jaren zijn de zussen uit elkaar gegroeid. De ene woont in Parijs en de jongste is actief in een socialistische beweging in Londen. Door de beslissing om brieven van hun ouders te publiceren worden de zussen echter gedwongen om terug met elkaar in contact te komen. Ik vond het stuk ingewikkeld, omdat ik letterlijk aan mijn medestudente moest vragen waar het stuk nu eigenlijk over ging. Ik had gedurende een uur geen flauw idee wat de inhoud van het stuk was. Ook de kostuums vond ik niet bij het theater passen. Losse jurken en rokken voor de twee zussen. Het moest de kijker doen herinneren aan de 19de eeuw maar, in kleding moet gevoel liggen, kleding drukt uit hoe iemand is. Dat gaven deze kostuums mij niet weer.
Na wat informatie te hebben opgezocht ben ik toch een beter beeld beginnen vormen van het stuk. Blijkt dat het voortdurend afwisselen van de personages en de werkelijke gevoelens van de acteurs met opzet is.
“Natali Broods als Laura: ‘Het is belangrijk dat we dit beeld goed voor ogen houden. Tussy, de jongste dochter van Karl Marx… Tussy, wat een verschrikkelijke naam eigenlijk.’ Sara de Roo, als Tussy: ‘Ik vind Tussy een prima naam.’ Willem de Wolf (verantwoordelijk voor de tekst en alle mannenrollen): ‘En dan zien ze elkaar.’” (Cuttingedge)
De voorstelling werd als het ware gemaakt waar het publiek bij zat. Dit verklaart ook de man die aan de zijkant van het toneel stond. Deze man stak voortdurend stekkers in stopcontacten om de verlichting te bedienen. Telkens wanneer er een tijdssprong plaatsvond of wanneer er een wending in het verhaal zat, begon de man zeer ijverig stekkers in stopcontacten te steken. Deze technici heeft verschillende keren mijn aandacht van het toneel weggenomen waardoor ik niet meer kon volgen. Over het verhaal zelf kan ik eigenlijk weinig vertellen, het zou zinloos zijn om een recensie van het internet geplukt hier helemaal over te nemen. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik geen minuut geboeid naar het stuk heb gekeken en dus ook niets relevant heb opgenomen. Daarom nam het ook zeer veel tijd in beslag om een bespreking te kunnen schrijven.
Wat de voorstelling eigenlijk aan zijn kijkers wou meegeven is het nadenken over zichzelf: zelfopoffering en zelfontplooiing. Ook de emancipatie van de twee zussen en dat van ons staat centraal. Er wordt ook gesproken over werk, een gezin en kinderen,… Ik vind het jammer dat ondanks de goede acteurs men er niet in is geslaagd om mij de kern van het verhaal door te geven. Ik heb vele recensies en besprekingen van het stuk gelezen maar toch blijft deze voorstelling voor mij zeer vaag.
Niet enkel België maar ook Nederland moest aan The Marx Sisters geloven. De première van het stuk vond plaats in oktober dit jaar in Amsterdam. Het stuk kan nog bekeken worden tot en met woensdag 14 januari 2015.
Geraadpleegde bronnen:
- Simber (http://www.simber.nl/2014/10/recensie-the-marx-sisters-van-stan-en-de-koe/). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- Cuttingedge (http://www.cuttingedge.nl/podiumexpo/de-koe-stan-marx-sisters). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- Stan (http://www.stan.be/content.asp?path=v4nhydfo&v=1). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- Rotterdamse schouwburg (http://www.rotterdamseschouwburg.nl/voorstellingen/9615/De_Koe_tg_Stan/The_Marx_Sisters/). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- De Koe (http://www.dekoe.be/). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- Cultuurcentrum Strombeek Grimbergen (http://www.ccstrombeek.be/voorstelling/668/the-marx-sisters). Geraadpleegd op 09 december 2014.
- De Grote Post (http://www.degrotepost.be/e400/the-marx-sisters). Geraadpleegd op 09 december 2014.
Literatuurblog 
Ik vind dat je de voorstelling goed hebt omschreven, Klaartje! De twee woorden die je gebruikt zijn om het te beschrijven, zijn ook de twee woorden die meteen bij mij opkomen. Jouw blogbericht heeft wel enkele dingen voor me opgehelderd, zoals het feit dat de acteurs met het stuk het thema zelfontplooiing wilden meegeven. Dit had ik zelf nog niet ontdekt. Je omschrijft je mening goed, met voldoende argumenten. Ik deel die mening grotendeels.
LikeLike