Balansverslag

Vorig academiejaar heb ik zeer veel ervaring opgedaan. In de middelbare school werd literatuur van een zeer laag niveau op mijn bord gelegd. Literatuur I heeft mij laten inzien dat je met boeken heel wat kan doen. Ik ben heel graag gaan beginnen lezen en ben op een andere manier gaan lezen. Ik ben van genietend lezen naar reflecterend – interpreterend lezen gesprongen. Wat een grote vooruitgang was voor mezelf. Ik ben boeken gaan appreciëren omwille van hun inhoud, structuur, schrijfstijl … Er was voor mij veel veranderd en dat heeft zeker en vast het lezen van de volgende vier boeken beïnvloed.

Dit semester heeft zeker en vast mijn ogen nog meer opengetrokken. Elk boek bespreken tot in het diepste detail door jezelf continu vragen te stellen doorheen het verhaal, heeft een meerwaarde geboden bij het analyseren en bespreken van de verschillende boeken. De vier boeken hebben elk een eigenheid dat hun uniek maakt.

Laat ik beginnen bij het boek dat mij het minst is bevallen:  Het leven van Pi van Yann Martel. De eerste keer dat ik het boek las, was reeds een tijdje geleden. Ik vond het echt geen goed boek. De schrijfstijl, opsomming van gebeurtenissen, de verhaallijn … niet veel elementen spraken mij aan. Ik heb besloten om het boek voor een tweede keer door te nemen, maar dit was een slecht idee. Na het boek nog eens te hebben doorgenomen, was ik er van overtuigd dat dit geen boek voor mij is. Zoals ik reeds zei, niets sprak mij aan. Een gebeurtenis  wordt in al zijn details beschreven, wat maakt dat de schrijver heeft nagedacht over alle elementen rond de gebeurtenis, maar ik heb dit als saai ervaren. Ik kon me helemaal niet vinden in dit soort beschrijvend boek. Het leven van Pi omslaat het thema ‘geloof’. Blijf geloven in God, maar ook in jezelf tot het einde. Er komen zeer veel spirituele momenten aan bod in het boek, waar ik me zeker niet ik kan vinden. In het voorwoord geeft de schrijver aan dat na het lezen van dit boek je in God zal geloven, dat is voor mij niet het geval. Dit wil niet zeggen dat ik het een slecht boek vind, maar het is niet te evenaren aan een Bezonken rood of De Boekendief.

Laat ik eens stilstaan bij De Boekendief. Waar zal ik beginnen? Wat een boek. De Boekendief is kort gezegd een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Het verhaal neemt je in zijn armen en laat je niet meer los. Wat ik bijzonder aan het verhaal vind, is de verteller. Door de ogen van de Dood kijken naar een Duits gezin dat de oorlog probeert te overleven, schitterend. Yann Martel gebruikt beschrijvingen waarbij je je de situatie voor ogen kan nemen, maar dat is niet te vergelijken met de schrijfstijl van Markus Zusak. Je voelt de intense emoties en ervaringen door de woorden van het boek. Het is een zeer krachtig opgebouwd verhaal. Ik kan me ook volledig vinden in de thematiek van de oorlog. De meeste oorlogsromans geven je een kijk in het leven van de joden of de geallieerden. De Boekendief neemt je mee op een tocht doorheen enkele jaren van een Duits gezin. De goede kant van de Duitsers gedurende de oorlog mag gezien worden! Dit boek heeft mij de schoonheid van de inhoud van literatuur laten zien.

Oorlog en Terpentijn omslaat dezelfde thematiek als De Boekendief, maar is een totaal verschillend boek. Stefan Hertmans is een zeer goede schrijver en dat merken we doorheen het hele boek. Er zijn verschillende verhaallijnen die in elkaar gevlochten zijn, uiteindelijk komen ze allemaal samen. De pracht van het boek is net de connectie maken tussen de verschillende personages, gebeurtenissen en gevoelens. Dit maakt ook dat het zeker geen eenvoudig boek is om te lezen, je moet de tijd nemen om verschillende keren te reflecteren over het boek. Reflecties heb ik geregeld moeten inlassen, alles eens op een rijtje zetten. Die reflecties maakten dat ik het boek beter begreep en de verbanden op de verschillende niveaus met elkaar kon linken. Daarnaast heb ik als creatieve opdracht gekozen om drie afbeeldingen te maken. Het zoeken naar goede passages, geschikte foto’s en afbeeldingen heeft ervoor gezorgd dat ik het boek nog dieper ben gaan induiken. Dit was een goede opdracht om de verschillende verhaallijnen en personages aan elkaar te kunnen koppelen.

Het boek dat ik als laatst heb gelezen, is: Maan en Zon van Stefan Brijs. Brijs is een schrijver van de bovenste plank, dat heeft hij in het verleden al bewezen. Maan en Zon is nog niet lang geleden uitgebracht en ik heb er dan ook bewust voor gekozen om dit boek te lezen, ik was zeer nieuwsgierig. De gelaagdheid in dit boek komt zeer sterk naar voren. Drie generaties die worden besproken, door interactie met elkaar. Twee verhaallijnen lopen door elkaar, maar worden zeer expliciet weergegeven. Enerzijds heb je het leven van de drie generaties waarin de drie personages worden beschreven. Anderzijds heb je de vlucht van Max naar Nederland. Die laatste word geëxpliciteerd in het boek aan de hand van de tussentitels.  Qua inhoud vind ik de thematiek niet echt bij mij persoonlijk aansluiten. De verhaallijnen en gelaagdheid van het boek daarentegen hebben ervoor gezorgd dat de literaire kwaliteit van het boek op een hoog niveau staat.

Ik kan uit dit verslag concluderen dat ik me momenteel op niveau 4-5 bevind: Interpreterend lezen – letterkundig lezen. Ik merk dat ik blijf groeien, al is de sprong minder groot in vergelijking tot vorig academiejaar. Graag wil ik nog meer literair hoogstaande boeken in de hand nemen om te kunnen blijven groeien en meer kennis op te doen omtrent literatuur.